အ​ေနာ္​ရထာ

ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး
===============

  ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို အေနာ္ရထာဘုရင္မင္းျမတ္က ထူေထာင္ေတာ္မူခဲ့သည္။
 
  * ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို မင္းဆက္(၁၁)ဆက္အုပ္စိုးခဲ့သည္။
  * ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္ (၃)ဆက္မွာအမည္ခံမွ်သာျဖစ္သည္။
  --------------------------------------------------------------------------------------------------
** မိမိတို႔သိလိုဖတ္လိုေသာ ဘုရင္မင္းျမတ္တစ္ပါးျခင္းစီ၏အေၾကာင္းကို ကလစ္ႏိွပ္ၿပီးဖတ္ႏိုင္ပါသည္။**
                                                                                          ဖတ္႐ႈမႈကိုေက်းဇူးတင္ပါသည္။ (トモチャン)
  --------------------------------------------------------------------------------------------------
  ပထမျမန္မာလက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္တြင္အုပ္စိုးခဲ့ေသာမင္းဆက္(၁၁)ဆက္                
             
                 ၁။  အေနာ္ရထာမင္းျမတ္
                 ၂။  ေစာလူးမင္း
                 ၃။  က်န္စစ္သားမင္းျမတ္
                 ၄။  အေလာင္းစည္သူမင္းျမတ္
                 ၅။  နရသူမင္း
                 ၆။  မင္းယဥ္နရသိဃၤမင္း
                 ၇။  နရပတိစည္သူမင္းျမတ္
                 ၈။  ထီးလိုမင္းလိုမင္း
                 ၉။  က်စြာမင္း
               ၁ဝ။  ဥဇနာမင္း
               ၁၁။  နရသီဟပေတ့မင္း
---------------------------------------
               အမည္ခံမင္း(၃)ပါး
             
               ၁၂။  ေက်ာ္စြာ
               ၁၃။  ေစာနစ္
               ၁၄။  ေစာမြန္နစ္
ပုဂံေခတ္မူလအေျခခံယဥ္ေက်းမႈမ်ား

        ျမန္မာႏိုင္ငံ၏သမုိင္းစဥ္တေလွ်ာက္တြင္ ပုုဂံေခတ္သည္ ပထမဆံုးျမန္မာတို႔စည္း႐ံုးခဲ့ေသာေခတ္ျဖစ္သည္။ အေနာ္ရထာ လက္ထက္မွ နရသီဟပေတ့လက္ထက္အထိ ေခတ္ေကာင္းႀကီးႏွင့္ႀကံဳခဲ့သည္။ ပုဂံေခတ္တြင္ ေအာက္ေဖာ္ျပပါမူလအေျခခံ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ထြန္းကားခဲ့သည္။

စီရင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ

        သမိုင္းစဥ္တေလ်ာက္တြင္ ပုဂံေခတ္သည္ ျမန္္မာတို႔ပထမဆံုးအႀကိမ္ ညီညြတ္ေသာေခတ္ျဖစ္သည္။ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္စနစ္ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ လက္ေအာက္ခံႏိုင္ငံမ်ားကို စနစ္တက်အုပ္ခ်ဳပ္မႈမရွိေခ်။ ထိုႏိုင္ငံမ်ားမွ သမီးကညာမ်ားကိုသာ မိဖုရားအျဖစ္အာမခံအေနျဖင့္ သိမ္းယူထားေလ့ရွိသည္။ သို႔အတြက္မိဖုရားမ်ားျပားကာ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္မ်ားထြန္္းကား၍ ထီးေမြနန္းရာအတြက္ ညီညြတ္မႈပ်က္ခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ လက္ေအာက္ခံ
ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အတည္တက်ခ်ထားရန္ စစ္တပ္အတြက္ လံုေလာက္ေသာလူဦးေရမရွိျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ဟန္္တူသည္။ ဘုရင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ျဖစ္၍ တိုင္းျပည္တိုးတက္မႈ၊ ဆုတ္ယုတ္မႈတို႔သည္ မင္းေပၚ၌တည္သည္။

ႏုိုင္ငံျပဳစုျခင္း

        အေနာ္ရထာသည္ နယ္စပ္ကင္းၿမိဳ႕မ်ားကို တည္ေထာင္၍ ကာကြယ္ေရးလုပ္ငန္္းတို႔ကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ စစ္သား စုေဆာင္းေရးကို စနစ္တက်ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ အေလာင္းစည္သူသည္ တင္းေတာင္းအခ်ိန္္အတြယ္ႏွင့္ အေလးခ်ိန္္မ်ားကို တသမတ္တည္းျဖစ္ေစခဲ့သည္။
နရပေတ့စည္သူသည္ ကိုယ္ရံေတာ္တပ္မ်ားကို ဖြဲ႕စည္းျခင္းအားျဖင့္အၿမဲတန္းစစ္တပ္မ်ိဳးေစ့ကို ခ်ခဲ့သည္။ အခြန္အတုတ္ေကာက္ခံမႈမ်ားကို
ေရးမွတ္ခဲ့သည္။ ထီးလိုမင္းလိုလက္ထက္တြင္ ျမန္မာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ အေရးပါေသာ လႊတ္္ေတာ္စတင္ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ တရားစီရင္ေရးတြင္ အေလာင္းစည္သူျဖတ္ထံုး၊ နန္္းေဟာင္းမ်ားမင္းျဖတ္ထံုးႏွင့္ ဓမၼပါလာသ ေရႊမ်ဥ္းဓမၼသတ္္က်မ္းမ်ားေပၚထြန္းခဲ့သည္။ ျပင္ပႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္လည္းအေၾကာင္းလမ္းဆက္ဆံခဲ့သည္။

သာသနာတုိးတက္ႀကီးပြားျခင္း

        အေနာ္ရထာ၏ေဆာင္ရြက္မႈေၾကာင့္ ပုဂံျပည္တြင္ အရည္ႀကီးအယူအဆမ်ားေပ်ာက္ခဲ့သည္။ ဗုဒၶေရာင္ဝါထြန္းလင္းခဲ့ သည္။ ပုဂံမင္းမ်ားသည္
သာသနာေရးကို အထူးအားေပးခဲ့သည္။ မိမိတို႔စည္းစိမ္ခံယူရန္ နန္းေတာ္တို႔ကို အုတ္ေက်ာက္မ်ားျဖင့္ မေဆာက္လုပ္ေသာ္လည္း သာသနာ့
ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးမ်ား၊ စာသင္တိုက္ႀကီးမ်ားတြင္ အုတ္ေက်ာက္တို႔ကို အသံုးျပဳခဲ့သည္။ သာသနာေရးအတြက္ စစ္ၿပိဳင္ရန္လည္းဝန္္မေလးခဲ့ေခ်။ အိႏၵိယျပည္မွေျပးလာရေသာ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ လူမ်ားကို အကူအညီေပးခဲ့သည္။ ၄င္းပုဂၢိဳလ္တို႔၏ အကူအညီေၾကာင့္ သာသနာပိုမို
ထြန္္းကား၍ အႏုပညာရပ္မ်ားၾကြယ္ဝခဲ့သည္။ နရပတိစည္သူမင္းႀကီးလက္ထက္တြင္ သီဟိုဠ္ႏြယ္ဝင္ မဇၩိမဂိုဏ္းႏွင့္ သထံုႏြယ္ဝင္ ပုရိသဂိုဏ္းကြဲခဲ့သည္။

ပရိယတၱိသာသနာ

        ပုဂံေခတ္တြင္ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကို မြန္တို႔အကၡရာမွ ျမန္္မာတို႔အကၡရာသို႔ျပန္ခဲ့သည္။ ခမ္းနားေသာပိဋကတ္တိုက္ႀကီးမ်ားကိုေဆာက္လုပ္ခဲ့သည္။
ရွင္အရဟံ၊ ပံသကူမေထရ္၊ ဥတၱရဇီဝမေထရ္၊ ဆပဒမေထရ္စေသာ က်မ္းတတ္ပုဂၢိဳလ္ေတာ္မ်ား ထင္ရွားခဲ့သည္။ က်စြာမင္းႀကီးႏွင့္ သမီးေတာ္သံဗ်င္မင္းသမီး မ်ားကိုေထာက္၍ ပုဂံေခတ္တြင္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားပင္ ပိဋကတ္က်မ္းစာ ကို လိုက္စားတတ္္ေျမာက္ေၾကာင္းသိရ၏။ သီဟိုဠ္ကြ်န္းမွ ပညာစမ္းလာသူမ်ားသည္ အံ့ၾသခ်ီးမြမ္း၍ ျပန္ရေၾကာင္းမွတ္္တမ္းမ်ားကို ေတြ႕ရွိရသည္။

အႏုပညာ

        အာနႏၵာ၊ စူဠာမဏိ၊ သဗၺညဳေစတီေတာ္မ်ားႏွင့္ ဘုရား႐ုပ္တုေတာ္မ်ားသည္ ျမန္မာတို႔ဂုဏ္ယူႏုိင္ေလာက္ေအာင္ လက္ရာေျပာင္ေျမာက္၍
အႏုပညာ ေျမာက္ေပသည္။ ၄င္းတုိ႔ကိုေထာက္ထား၍ ပုဂံေခတ္ျမန္မာတို႔သည္ ဗိသုကာ၊ ပန္းပု၊ ပန္းရံ၊ ပန္းပဲ၊ ပန္းတိမ္ပညာရပ္မ်ားကို ေကာင္းစြာ တတ္ေျမာက္ေၾကာင္းသိႏိုင္သည္။ အုတ္ဖုတ္ျခင္းႏွင့္ဆိုင္ေသာ စဥ့္အတတ္ႏွင့္ အိုးခြက္ပန္းကန္လုပ္ေသာအတတ္မ်ားသည္လည္း ပုဂံေခတ္တြင္
ထြန္းကား၏။ မင္းနန္သူဘုရားအတြင္းမွ အရည္းႀကီးတို႔၏ပုံမ်ား၊ က်န္စစ္သားဥမင္မွ မြန္ဂိုစစ္ဗိုလ္ပံုႏွင့္အျခား ပန္းခ်ီအတတ္ႏွင့္ တူရိယာပညာတို႔လည္း ထြန္းကားခဲ့၏။ ဝတ္စားဆင္ယင္ထံုးမွာ တ႐ုုတ္ႏွင့္တူ၏။ ေက်ာက္စာအေစာင္ေစာင္တို႔တြင္လည္း ၄င္းပညာရပ္တို႔ ပုဂံေခတ္တြင္ေပၚေပါက္ေနေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားၾက၏။

သိပၸံပညာ

        အေနာ္ရထာလက္ထက္တြင္ ဆည္ေျမာင္းမ်ားကို စနစ္တက်ေဖာက္ခဲ့ျခင္း၊ အေလာင္းစည္သူလက္ထက္တြင္ အတိုင္းအထြာ၊အခ်ိန္အတြယ္တို႔ကို တသမတ္တည္းျဖစ္ေစခဲ့ျခင္း၊ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားေသာေစတီပုထိုးမ်ားကို တည္ထား ေဆာက္လုပ္ထားခဲ့ျခင္းမ်ားကိုေထာက္၍ ပုဂံေခတ္ျမန္မာတို႔သည္ ဗိသုကာအင္ဂ်င္နီယာအတတ္မ်ားကို တတ္္ေၾကာင္းသိရေပ သည္။ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား၊ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားသည္ သီဟိုဠ္ႏွင့္ အိႏၵိယျပည္သို႔ ေရေၾကာင္းျဖင့္ဘုရားဖူးခရီးသြားၾကသည္။ ထိုသုိ႔သြားရာတြင္ အာရပ္ႏွင့္တ႐ုတ္လူမ်ိဳးတို႔၏သေဘၤာမ်ားျဖင့္ သြားေၾကာင္း ဟာဗီ၏ ရာဇဝင္တြင္ေတြ႕ရ၏။ ျမန္မာရာဇဝင္ ျပဳစုသူမ်ား၏အလို၌ အေနာ္ရထာႏွင့္ အေလာင္းစည္သူတို႔ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ျခင္းသည္ ႏိုင္ငံျခားသားပိုင္သေဘၤာမ်ားျဖင့္ လွည့္လည္ျခင္း
သည္ ႏုိင္ငံျခားသားပိုင္သေဘၤာမ်ားျဖင့္လွည့္လည္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု မယူဆၾကေခ်။ ဤသို႔ျဖစ္လွ်င္ ပုဂံေခတ္ ျမန္မာတို႔ ပင္လယ္ေရေၾကာင္းသြားလာျခင္း သိပၸံပညာကို တတ္္ေျမာက္သည္ဟု ယူဆရ၏။

အႏုစာေပ

        ျမန္မာအကၡရာသည္ သထံုကိုေအာင္ၿပီးမွ မြန္အကၡရာကိုအမွီျပဳ၍ ေပၚလာေၾကာင္း ႏိုင္ငံျခားသားတို႔ကယူဆၾကသည္။ ပုဂံေခတ္သည္ ျမန္မာစာေပထြန္းကားစေခတ္ျဖစ္၍ ေက်ာက္စာေခတ္ဟုုေခၚအပ္သည္။ “သိုးကေလ ပုပၸါးနတ္ေတာင္ ”ခ်ီလကၤာ၊ အနႏၱသူရိယ၏မ်က္ေျဖလကၤာ၊
က်စြာမင္းႀကီး၏ ျမကန္္ဘြဲ႕လကၤာတို႔သည္ ပုဂံေခတ္္တြင္ရွားပါးစြာေတြ႕ရေသာလကၤာတို႔ျဖစ္၍ ထိုေခတ္ ကဗ်ာအဆင့္အတန္းကို ေဖာ္ျပလ်က္ရွိ၏။ သို႔ေသာ္မ်ားေသာအားျဖင့္ စကားေျပအေရးအသားမ်ားသည္ “ျမေစတီေက်ာက္စာ”ကို ေထာက္ထား၍ ဘာသႏၱရပညာရပ္မ်ားပါ ပုဂံသားတို႔ လိုက္စားေၾကာင္းသိရ၏။ အရညဝါသီေခၚ ေတာရေက်ာင္းမ်ားသည္ ေလာကုတၱရာစာေပက်မ္းဂန္တို႔ကို ပို႔ခ်ခဲ့သည္။

ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး

        ပုဂံေခတ္ေက်ာက္စာမ်ားကို အေထာက္အထားျပဳျခင္းအားျဖင့္ ပုဂံေခတ္တြင္ စီရင္အုပ္ခ်ဳပ္ျခင္းဘက္၌ ဘုရင္သည္ အႀကီးအမွဴးျဖစ္၍ ေသနာပတိမႈးႀကီးမတ္ရာ၊ ၿမိဳ႕စား၊ ရြာစား၊ သံဗ်င္၊ ကလန္၊ စာခ်ီအစရွိသည္တို႔ အဆင့္ဆင့္အုပ္ခ်ဳပ္ေၾကာင္း သိရ၏။ ဆင္းရဲသားမ်ားဘက္တြင္လည္း
ေရႊ၊ ေငြ၊ ေၾကးထည္အစရွိေသာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာတို႔ကိုျပဳလုပ္ေသာ ပန္းတိမ္၊ ပန္းဘဲ၊ ပန္းပုပညာသည္မ်ား၊ သီခ်င္းသည္မ်ား၊ တူရိယာတီးမႈတ္ၾကသူမ်ား၊ ကေခ်သည္မ်ားႏွင့္ လယ္သမားမ်ားရွိေၾကာင္းကို သိရ၏။ ေလးမ်က္ႏွာဘုရားေက်ာက္စာ၌ “ပန္းပယ္ေပးသလည္း (၄) က်ပ္၊ ကူးေရးေသာပန္းခ်ီေပးသလည္း
(၇)၊ ေက်ာင္းေရးေသာပန္းခ်ီ ေပးသလည္း (၁၂ဝ) ”ဟူေသာအပုဒ္ကိုေထာက္၍ အႏုပညာပန္းခ်ီ ပင္ပန္းႀကီးစြာလုပ္ရေသာ ပန္းဘဲေခတ္အဖိုးျမွင့္ထားေၾကာင္း သိရ၏။ ထို႔ျပင္ဘုရားဂူေၾကာင္းမ်ားစြာတို႔ကို တည္ေဆာက္ၿပီးစီးသည့္အခါ မ်ားစြာေသာ ေယာ၊ က်င္း၊ ပိန္း တို႔ကိုေက်းကြ်န္အျဖစ္ လွဴေလ့ရွိသျဖင့္ ဘုရားကြ်န္၊ ေက်ာင္းကြ်န္၊ ပိဋကတ္ကြ်န္မ်ားျဖစ္ရ၏။ ၄င္းတို႔မွ ေပါက္ဖြားသူမ်ားမွာလည္း ေက်းကြ်န္အစမွ မလြတ္ၾကရသျဖင့္ ပုဂံေခတ္တြင္ ကြ်န္မ်ိဳး၊ ကြ်န္ႏြယ္္သီးျခားရွိမည္
ဟု ခန္႔မွန္းရေပသည္။

ႏိုင္ငံျခားအဆက္အသြယ္

        ပုဂံေခတ္တြင္ျမန္မာတို႔သည္ သာသနာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ႏုိင္ငံျခားႏွင့္အဆက္အသြယ္မ်ားခဲ့သည္။ ထုိ႔ျပင္ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္မက္ေရးတို႔အတြက္လည္း အနီးအနားႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္ေသာ အိႏၵိယျပည္၊ သီဟိုဠ္ကြ်န္္း၊ မေလးကြ်န္းဆြယ္၊ ယိုးဒယားျပည္၊ တ႐ုတ္ျပည္တို႔ႏွင့္လည္း အဆက္အသြယ္ရွိခဲ့သည္။ ပုသိမ္
ႏွင့္သထံုသည္ ျမန္မာပိုင္သေဘၤာဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ပုဂံေခတ္ကုန္ခါနီးတြင္ အိႏၵိယသားတုိ႔သည္ ပဲခူးနယ္ကို အေျချပဳ၍ ျပည္ပႏုိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ကုန္ေရာင္းကုန္ဝယ္မႈျပဳလုပ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ အာရပ္ကုန္သည္မ်ားသည္ ဥေရာပတုိုက္ထြက္ကုန္ပစၥည္းမ်ားကိုု ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔လာေရာက္ေရာင္းခ်ေၾကာင္းအဆို
ရွိသည္။ ေက်ာက္စာဝင္ေဟာင္းေတာ္စိန္ခိုမွတ္တမ္းအရဆိုလွ်င္ ပုဂံတြင္ ေဂၚရခါးလူမ်ိဳး၊ သီဟိုဠ္လူမ်ိဳး၊ အိႏၵိယသားမ်ားႏွင့္ တ႐ုတ္ လူမ်ိဳးမ်ား ျမန္မာျပည္
တြင္ လာေရာက္ေနထိုင္ေၾကာင္းသိရသည္။

            ဤကဲ့သို႔ အဘက္ဘက္၌ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္းျမင့္လွေသာ ပထမျမန္္မာႏိုင္္ငံေတာ္ေခတ္ေကာင္းႀကီးသည္ ေလာကဓံသေဘာအတုိင္း ၁၂၈၇ခုႏွစ္တြင္ ပ်က္ျပားခဲ့ရသည္မွာ ဝမ္းနည္းဘြယ္ပင္တည္း။

မင္းျမတ္အေနာ္ရထာ
============

နန္းတက္ႏွစ္  -    ၁ဝ၄၄ ခုႏွစ္
နတ္ရြာစံႏွစ္   -    ၁ဝ၇၇ ခုႏွစ္
နန္းသက္      -    ၃၃ ႏွစ္

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္တည္ေထာင္ျခင္း

          ပုဂံႏိုင္ငံေတာ္သည္ စီးပြားေရး၊ လူဦးေရႏွင့္တကြ စစ္အင္အားပါ အထူးတိုးတက္ခိုင္မာလာခဲ့သည္။ အရည္အခ်င္း ျပည့္ဝေသာအေနာ္ရထာမင္း
ထီးနန္းကို ဆက္ခံရေသာအခါ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို သိမ္းသြင္းစု႐ံုး၍ ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။

အေနာ္ရထာ (၁ဝ၄၄-၁ဝ၅၇)
     
                 အေနာ္ရထာသည္ ပုဂံနန္္းက်ဘုုရင္ေဟာင္း ကြန္းေဆာ္ေၾကာင္ျဖဴမင္း၏ သားေတာ္ျဖစ္၍ ေနာင္ေတာ္စုကၠေတးမင္းႏွင့္ စစ္ၿပိဳင္အႏိုင္ရ
ေသာေၾကာင့္ ၁ဝ၄၄ခုတြင္ မင္းျဖစ္သည္။ ေဝသာလီျပည္မွဆက္သေသာ ပဥၥကလ်ာဏီမင္းသမီးကို ပဋိသေႏၶရွိစဥ္ မယံုၾကည္သျဖင့္ ပရိမၼအရပ္သို႔
ပို႔ထားရာ က်န္္စစ္သားကို ဖြားျမင္သည္။ အရြယ္ေရာက္လ်င္ အေနာ္ရထာသည္ သားေတာ္ကို ေခၚယူ၍ အပါးတြင္ထားေတာ္မူသည္။

အင္အားျဖည့္တင္းျခင္း

           အေနာ္ရထာသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ကိုစည္း႐ံုးရန္္ဆႏၵျပင္းျပခဲ့သည္။ သုိ႔အတြက္ေရွးဦးစြာ ႏိုင္ငံအင္အားကိုျဖည့္တင္းခဲ့သည္။

စီးပြားေရး
 
           ေက်ာက္ဆည္နယ္ရွိတူးေျမာင္းမ်ားကို စနစ္တက်ေဖာက္လုပ္ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္အႏွံ႔အျပားရွိ ဆည္ေျမာင္းကန္္ေခ်ာင္းတို႔ကိုလည္း ျပဳျပင္ခဲ့သည္။ ေက်ာက္ဆည္နယ္ရွိ ဆည္ေျမာင္းမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ရန္ ရြာမ်ားတည္ေထာင္ခဲ့သည္။

စစ္အင္အား

            စစ္အင္အားအလို႔ငွာ ႏိုင္ငံေတာ္တြင္ ၂ဝျပဳမွအစျပဳ၍ ေထာင္ျပဳၿမိဳ႕၊ ေသာင္းျပဳၿမိဳ႕စေသာ စစ္သည္အေရအတြက္ ေပးအပ္ရသည့္ ရြာႀကီးမ်ား၊
ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ား တည္ခဲ့သည္။ သူရဲေကာင္းမ်ားကိုလည္း အထူးအားေပးခဲ့သည္။ က်န္္စစ္သား၊ ငေထြး႐ူး၊ ငလံုးလက္ဖယ္၊ ေညာင္ဦးဖီး၊ ဗ်တၱ၊ ေရႊဖ်ဥ္းညီေနာင္
တို႔သည္ ထင္ရွားေသာသူရဲေကာင္းမ်ားျဖစ္ၾက၍ ႏုိုင္ငံတည္ေဆာက္ေရးကိုမ်ားစြာအကူအညီေပးခဲ့သည္။

ႏိုင္ငံေတာ္တည္ေဆာက္ျခင္း

          အင္အားအဘက္ဘက္တြင္ျပည့္စံုလာေသာအခါ အေနာ္ရထာသည္ ျမန္္မာျပည္ကိုစတင္စည္း႐ံုးခဲ့သည္။

သထံုျပည္

             သထံုျပည္မွ ၾကြလာေသာရွင္အရဟံ၏ ေဟာေျပာခ်က္ေၾကာင့္ အေနာ္ရထာသည္ ဗုဒၶဘာသာအယူ၌တည္သည္။ သာသနာေတာ္တည္ၿမဲေရး
အတြက္ သထံုသို႔ေစလႊတ္္၍ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကိုေတာင္းခဲ့ေသာ္လည္း၊ သထံုဘုရင္ မႏုဟာမင္းသည္ မေခ်မငံမိန္႔ေသာေၾကာင့္ စစ္ခ်ီတက္တိုက္ခိုက္သည္။ ၿမိဳ႕႐ိုးခိုင္မာ ေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ကိုသံုးလဝိုင္းရံထားရသည္။ ၁ဝ၅၇တြင္ သထံုၿမိဳ႕ကိုေအာင္ျမင္ေသာအခါ သံုးဆယ္မွ်ေသာ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ား၊ ဓါတ္ေတာ္မ်ား၊ ၃၂စီးေသာ ဆင္ျဖဴေတာ္မ်ား၊ ရဟန္းေတာ္မ်ား၊ စစ္ႏိုင္ပစၥည္းမ်ား၊ အႏုပညာသည္မ်ားႏွင့္ မြန္္ဘုရင္ မႏုဟာမင္းတို႔ကို ပုဂံသို႔ေဆာင္ခဲ့ သည္။

အက်ိဳးေက်းဇူး

             သထံုကိုေအာင္ျမင္ရျခင္းသည္ ျမန္္မာတို႔ကား အထက္တြင္ေဖာ္ျပၿပီးခဲ့သည့္အတိုင္း အင္အားတိုးေနခ်ိန္္တြင္ မြန္တို႔မွာ ပင္လယ္ႏွင့္ေဝး
သြားေသာေၾကာင့္၊ အင္အားဆုတ္ယုတ္ေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သထံုကိုေအာင္ျမင္ၿပီးေနာက္ ေအာက္ျမန္္မာႏိုင္ငံ မြန္္တို႔ေဒသသည္ အေနာ္ရထာ လက္ေအာက္သို႔က်ေရာက္ခဲ့ သည္။ သာသနာေတာ္တည္ၿမဲျပန္္႔ပြားေရးကိုလည္း အေထာက္ အပံ့ျပဳခဲ့သည္။ ပုဂံျပည္သူျပည္သားတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္းလည္း တိုးတက္ခဲ့သည္။ ေဟာ္(လ)ဟာပီ စေသာ ႏိုင္ငံျခားသားရာဇဝင္ဆရာတို႔ အလိုအရ ျမန္မာစာပင္ မြန္အကၡရာကိုမွီ၍
ေပၚခဲ့သည္ဟု ယူဆၾကသည္။

ဟံသာဝတီ

          သထံုကိုခ်ီတက္ရာတြင္ စစ္လမ္းခရီး၌ရွိေသာ ဟံသာဝတီကိုပါ သိမ္းယူခဲ့သည္။ ေနာင္တြင္အေရွ႕အာရွေတာင္ပိုင္းတြင္ ဗိုလ္စြဲေနေသာ
ကေမၺာဒီးယား ကြ်န္းစစ္သည္မ်ားႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအျပင္ပရွိ မြန္ခမာအႏြယ္ဝင္တို႔ပူးေပါင္းမိ၍ ဟံသာဝတီကို လာေရာက္တိုက္္ခိုက္ၾကသည္။ က်န္္စစ္သားအမွဴးရွိေသာျမန္မာ တပ္ေတာ္မ်ားကို ေစလႊတ္တိုက္ခိုက္ရာ ေအာင္ျမင္သည္။ ဟံသာဝတီမွ ဆက္သလိုက္ေသာမင္းသမီးႏွင့္
က်န္စစ္သားလည္း ခရီးတြင္ခ်စ္ကြ်မ္းဝင္သျဖင့္ ေနျပည္ေတာ္ေရာက္ရာတြင္ မ်က္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ က်န္စစ္သားတိမ္းေရွာင္ေနရသည္။

ရခိုင္ျပည္ႏွင့္ရွမ္းနယ္မ်ား

          ႏိုင္ငံေတာ္စည္း႐ံုးမႈအတြက္္ ငဖဲေတာင္ႀကီးလမ္းမွ ရခိုင္ျပည္ပဥၥၿမိဳ႕ေတာ္ကို ခ်ီတက္တိုက္ခိုက္ရာေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ရွမ္းျပည္နယ္မ်ားကိုလည္း
တိုင္းခန္း လွည့္လည္ျခင္းအားျဖင့္ သိမ္းသြင္းခ့ဲသည္။ ရွမ္းေစာ္ဘြားတို႔က ေကာင္းစြာျပဳစုဧည့္ခံျခင္း။ ေစာမြန္လွကို ဆက္သျခင္းမ်ားကို ေထာက္ထားျခင္း
အားျဖင့္ အေနာ္ရထာ၏အာဏာစက္ ျပန္႔ခ့ဲေၾကာင္းကိုသိရ၏။ ဤနည္း အားျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္ခုလံုး စု႐ံုးမိ၍ ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးေပၚေပါက္ခဲ့သည္။

ႏိုင္ငံေတာ္ကိုျပဳစုေတာ္မူျခင္း

            ႏိုင္ငံေတာ္ကိုတည္ေဆာက္ၿပီးေနာက္ တိုင္းသူျပည္သားတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြားႏွင့္ ႏုိင္ငံေတာ္အဓြန္႔ရွည္ၾကာစြာ တည္ၿမဲေရးအတြက္
အာက္ပါအတိုင္း ျပဳစုေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။

သာသနာေရး

          ရွင္အရဟံ၏ေဟာေျပာခ်က္ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာအယူ၌တည္ကာ အရည္းႀကီးမ်ားကိုႏွိပ္ကြပ္သည္။ အခ်ိဳ႕ကို ဆင္ေခ်းႀကံဳး၊ ျမင္းေခ်းႀကံဳး၊
အဲေမာင္း လွံကိုင္မ်ား လုပ္ေစ၍ အခ်ိဳ႕ကိုႏွင္ထုတ္လိုက္သည္။ သာသနာေကာင္းစားေရးကို အစြမ္းကုန္အားေပးခဲ့သည္။ သာသနာေရးအတြက္ သထံုႏွင့္စစ္ခင္းခဲ့သည္။ ယူနန္နယ္ကိုလည္း ခ်ီတက္၍စြယ္ေတာ္ ေတာင္းခဲ့သည္။ ဒြတၱေဘာင္မင္းႀကီးတည္ထားခဲ့ေသာ သေရေခတၱရာေစတီေတာ္
မွရေသာ သင္းက်စ္ေတာ္ကို သီဟိုဠ္မွ လက္ေဆာင္ပါးလိုက္ေသာ စြယ္ေတာ္ႏွင့္အတူ႒ာပနာ၍ ေရႊစည္းခံုေစတီေတာ္ကို တည္ေဆာက္ေတာ္မူသည္။ သီဟိုဠ္ကြ်န္္းတြင္ သာသနာေတာ္ ညွိဳးႏြမ္းေနသျဖင့္ အကူအညီေတာင္းခဲ့ရာ အေနာ္ရထာသည္ လိုအပ္ေသာ အကူအညီမ်ားကိုေပး၍ သာသနာေတာ္
ကို ခ်ီးေျမွာက္ခဲ့သည္။

အုပ္ခ်ဳပ္ေရး

          အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလြယ္ကူေစေသာငွာ ရြာမ်ားတြင္ ကလန္ေခၚအမတ္မ်ားကို ခန္႔ထားသည္။ သံပ်င္ေခၚဆရာမ်ားက ကလန္မ်ားကို ႀကီးၾကပ္အုပ္ခ်ဳပ္ရသည္။ ေနျပည္ေတာ္တြင္ မူးမတ္ႀကီးမ်ားအုပ္ခ်ဳပ္ေစ၍ ကိုယ္ေတာ္တိုင္တိုင္းခန္းလွည့္လည္ျခင္း အားျဖင့္္ စီရင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈမ်ားကို ေနထားတက်ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ေျမာက္္ဘက္မွ ရွမ္းေသြးတို႔မေရာစိမ့္ေသာငွာ နယ္စပ္ကင္းၿမိဳ႕ ၄၃ၿမိဳ႕ ကိုတည္ထားခဲ့သည္။

ပညာေရး

          အေနာ္ရထာလက္ထက္တြင္ အရညဝါသီ(ေခၚ)ေတာရေက်ာင္းမ်ားသည္ ေလာကုတၱရာကိုသင္ေပး၍ ဂါမဝါသီ(ေခၚ) ပြဲေက်ာင္းမ်ားသည္
ေဗဒင္၊ ေဆး၊ ဂီတစေသာ ေလာကီအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမႈမ်ားကို သင္ေပးခဲ့သည္။ ပိဋကတ္ေတာ္ကို မြန္တို႔အကၡရာမွ ျမန္္မာတို႔အကၡရာသို႔ ျပန္ခဲ့သည္။ထင္ရွားေက်ာ္ၾကား ေသာ ပိဋကတ္တိုက္ႀကီးမ်ား ေဆာက္လုပ္ခဲ့သည္။

ႏိုင္ငံခ်ဲ႕ထြင္ျခင္း

          အာရွတိုက္တခြင္တြင္ ဗုိလ္စြဲေနေသာ ဂြ်မ္းစစ္သည္မ်ားကို ေအာင္ျမင္သျဖင့္ ျမန္္မာအင္အားသည္ အင္ဒိုခ်ိဳင္းနား၊ ယိုးဒယား၊ မေလးကြ်န္းဆြယ္ႏွင့္ ကေမၺာဒီးယားျပည္အထိ ျပန္႔ခဲ့သည္။ ေခတ္ၿပိဳင္ယိုးဒယားသမိုင္းမ်ားကလည္း အေနာ္ရထာ၏ အာဏာစက္သည္ ကိုခ်င္ခ်ိဳင္းနားအထိေရာက္ခဲ့ေၾကာင္းဆိုသည္။ ျမန္မာရာဇဝင္တြင္ ဇင္းမယ္ကိုပါသိမ္းခဲ့ေၾကာင္းကို ဆိုခဲ့သည္။

တိုင္းခန္းလွည့္လည္ျခင္း

          ႏို္င္ငံတြင္းတြင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေနထားတက်ျဖစ္ေစရန္ တိုင္းခန္းလွည့္လည္စီရင္သည္။ ေရေၾကာင္းျဖင့္ဘဂၤလားနယ္သို႔တိုင္္ေရာက္ခဲ့သည္။
ၾကည္းေၾကာင္းျဖင့္  တ႐ုတ္ျပည္ယူနန္နယ္သို႔ စြယ္ေတာ္ပင့္ၾကြခဲ့ရာ ျမဆင္းတုတစ္ဆူသာရခဲ့သည္။ အျပန္တြင္ ရွမ္းျပည္နယ္မ်ားကို လွည့္ဝင္ရာ
ေမာရွမ္းမင္းသမီး ရွင္မြန္လွကို အဆက္သ ခံခဲ့ရသည္။ ေတာင္ၿပံဳးအရပ္တြင္ အမႈထမ္း ဝတၱရားပ်က္ကြက္ေသာ ေရႊဖ်ဥ္းညီေနာင္ကိုကြပ္မ်က္ခဲ့သည္။

အကဲျဖတ္ခ်က္

          ၁ဝ၅၇ခုႏွစ္တြင္ တုိင္းသူျပည္သားတုိ႔အသက္အိုးအိမ္ကိုကာကြယ္ရန္ ထၾကြေသာင္းက်န္္းေနေသာ ကြ်ဲ႐ိုင္းကိုႏွိမ္နင္းရာ ကြ်ဲ႐ိုင္းခတ္၍ နတ္ရြာစံသည္။ ပထမျမန္မာႏိုင္ငံကိုတည္ေဆာက္ခဲ့၍ သန္႔ရွင္းေသာဗုဒၶဘာသာဝင္ ျပန္႔ပြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာမင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာပိုင္နက္ကိုျပည္ပႏိုင္ငံမ်ားအထိ ခဲ်႕ထြင္ခဲ့၍ အေရွ႕ေတာင္အာရွတလႊားတြင္ အမ်ားကေလးစားရေသာ လက္နက္ႏိုင္ငံႀကီးျဖစ္လာသည္။ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္တစ္ဦးပင္တည္း။

မင္းျမတ္အေနာ္ရထာ

သကၠရာဇ္ (၃၆၃) တြင္ အကၽႊႏု္ပ္ ခမည္းေတာ္ဘုရား၏ ထီနန္းကို ျပန္လည္ ရရွိခဲ့ေပသည္။ ေနျပည္ေတာ္ တစ္ရပ္လံုးက လူထုမ်ားက အကၽႊႏု္ပ္ကို ေကာင္းခ်ီးႀသဘာမ်ား ေပးေနၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ အကၽႊႏု္ပ္လုပ္ရပ္ သည္ ေကာင္း၏ေလာ ဆုိး၏ေလာ ဆုိတာ အကၽႊႏု္ပ္ မဆံုးျဖတ္ႏုိင္ေသး။
“အေနာ္ရထာမင္းတရားၾကီး သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ ဘုန္းေတာ္ၾကီးသက္ေတာ္ရွည္ပါေစ”
စသျဖင့္ အကၽႊႏ္ုပ္နားထဲပံတင္ရုိက္သကဲ့သို႔  ပုဂါရာမာျပည္၏ ျပည္သူျပည္သားမ်ား၏ ဆုေတာင္းခ်က္ဟာ အကၽြႏု္ပ္ကို အလြန္ပီတိ ျဖစ္ေစခဲ့ေလသည္။

ေနျပည္ေတာ္ထဲသုိ႔ အကၽြႏု္ပ္၀င္လာေလာျပီ ျပည္သူအေပါင္းတုိ႔က ပူေဇာ္ေနၾကသည္မွာ အကၽြႏု္ပ္ကုိယ္တုိင္ပင္ နတ္ဘုရားအလား သို႔ထင္စိမ့္မိေသးသည္။ ျမနန္းေတာ္သို႔ အသြားလမ္း တစ္
ေလ ွ်ာက္လံုး အကၽြႏု္ပ္ အေတြးမ်ားျဖင့္ အတိတ္သို႔ ေရာက္ရွိေနမိ။

“ေဟ့ ေနာ္ရထာ  ဓားခ်င္းခုတ္ရေအာင္” ေနာင္ေတာ္ စုကၠေတးမင္း၏ ေခၚသံတည္း။ အသံကား ႏုိင္လုိစိတ္ မာနတရားမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနေလသည္။ ေနာင္ေတာ္ အလုိေၾကာင့္ အကၽြႏု္ပ္လည္း သူေခၚရာ နန္းေတာ္၏ ေျမာက္ေဆာင္ဘက္ရွိ ဓားက်င့္ကြင္း သို႔ လုိက္ပါသြားေလ၏။
“ ခၽြင္..... ခၽြင္....ခၽြင္” အကၽြႏု္ပ္ကို သူႏုိင္ေအာင္ ခုတ္သည္ အကၽြႏု္ပ္လည္း ရေအာင္ ေရွာင္ရင္း ေနာင္ေတာ္ ဓားကို အကၽြႏု္ပ္ ေျမခေအာင္ ရုိက္ခ် မိေလ၏၊
စုကၠေတး-“ေနာ္ရထာ မင္းဘယ့္ဆုိးလုိ႔လဲ”
ေနာ္ရထာ-“ ေနာင္ေတာ္က ညီေတာ္ကုိ အေလ်ာ့ေပးလုိ႔ပါ ဘုရား”
စုကၠေတး-“ အုိး ညီေတာ္ က ေတာ္ပါေပတယ္”

အျပင္ပန္း စကားမ်ား ခ်ိဳသာေသာ္လည္း စိတ္ရင္းအမွန္ကို မည္သူမ ွ်သိ ႏုိင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ေနာင္ေတာ္ မ်က္ႏွာေတာ္ ျပံဳးေနေသာ္လည္း သူ၏ စိတ္ရင္းကို အကၽႊႏု္ပ္ သတိထားမိေနရေတာ့မည္။ ေနာင္ေတာ္ဟု ဆုိေသာ္လည္း ခမည္းေတာ္၏ ေသြးရင္းမဟုတ္ပါေလ။ သုိ႔ေၾကာင့္ အကၽြႏု္ပ္ပုိ၍ သတိထားမိေလသည္။

တစ္ေန႔တြင္ အခစားေတာ္မွ ျမင္းျဖင့္ အိမ္ေတာ္သုိ႔ ဒုန္းစိုင္းထုိး ၀င္လာသျဖင့္ အကၽြႏု္ပ္လည္း ထြက္ၾကည့္ မိသည္။
အခစားေတာ္-“ အရွင္ဘုရား မေကာင္းေတာ့ပါဘုရား”
ေနာ္ရထာ-“ အမ္း ဆုိစမ္းပါအံုး ”
အခစားေတာ္-“ ေနာင္ေတာ္ဘုရား က်ည္းဆုိမင္းသား နဲ႔ ေနာင္ေတာ္ဘုရား စုကၠေတးမင္းသား တုိ႔ ခမည္းေတာ္မင္းတရားကို အေနာက္ျပင္က ေက်ာင္းေတာ္မွာ နန္းခ်လုိက္ပါျပီ ဘုရား”

အကၽြႏု္ပ္လြန္စြာ အမ်က္ထြက္မိေလသည္။ သို႔ေသာ္ ပညာရွိ အမ်က္အျပင္မထြက္ ဆုိသကဲ့သို႔ အကၽြႏု္ပ္လည္း အခစားေတာ္ျဖင့္ နန္းေတာ္ကို ျမင္းျဖင့္ ခ်ီသြားေလ၏။ နန္းေတာ္တြင္ ေနာင္ေတာ္ဘုရားတုိ႔၏ တပ္ေတာ္မ်ား ေနရာအႏွံတြင္ ခ်ထားသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ အခစားေတာ္က မသြားရန္ သြားလ ွ်င္ ေနာင္ေတာ္တုိ႔က ဖမ္းမည္ ဟု ေလ ွ်ာက္ေသာ္လည္း အကၽြႏု္ပ္မမူ႔ပါ။
အကၽြႏု္ပ္ကို ဖမ္းလ ွ်င္ နန္းေတာ္တြင္ ပို၍ နန္းတြင္းေရး ရူပ္ေထြး မည္ကို ေနာင္ေတာ္တုိ႔ သတိျပဳမိေကာင္း ျပဳမိေလမည္။

နန္းေတာ္ရင္ျပင္သုိ႔ ေရာက္လ ွ်င္ ေနာင္ေတာ္စုကၠေတးက “ ေဟ့ ေနာ္ရထာ မင္း နန္းေတာ္ကို ဘာအမူေၾကာင့္ လာသနည္း” သူ၏ ေဘးမွာ ကုိယ္ရံေတာ္တပ္အမ်ားျဖင့္ ထုိ႔ေၾကာင့္အကၽြႏု္ပ္မွာလည္း ဥပါယ္တံမ်ဥ္ သံုးရေလသည္ “ မင္းၾကီး က်ည္းဆုိကုိ အခစားလာေၾကာင္းပါ ” ဟု
ေလ ွ်ာက္ေသာ္ ေနာင္ေတာ္စုကၠေတးက “ ဟားဟားဟား... ေနာ္ရထာ ဘယ္ဆုိးလုိ႔လဲ အမ္း သြားႏုိင္ျပီ” ဤသုိျဖင့္ ေနာင္ေတာ္က်ည္းဆိုမင္း အနိစၥေရာက္ေတာ္မူအထိ အမူေတာ္ကို အကၽြႏု္ပ္ထမ္းခဲ့ေလသည္။ အခြင့္အေရးကို လည္း အကၽြႏု္ပ္ေစာင့္ၾကည့္ေနမိသည္။

သကၠရာဇ္ (၃၃၉ ) ေနာင္ေတာ္စုကၠေတး မင္းျဖစ္ေလသည္။ အကၽြႏု္ပ္လည္း ေနာင္ေတာ္ထံ အမူေတာ္ကုိ ထံမံ ခစားျမဲ။ တေန႔ေသာ္ နန္းတြင္း အစည္းအေ၀းပြဲတြင္ ေနာင္ေတာ္မင္းမွ အကၽြႏု္ပ္အား “ညီသား ေနာင္မယ္ ” ဟု ေခၚေလ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဘာေၾကာင့္ ေခၚသည္ကို အကၽြႏု္ပ္လည္း မသိရာ။ အစည္းအေ၀းပြဲ ျပီးေလေသာ္ နန္းေတာ္မွ ဖခမည္းေတာ္တုိ႔ရွိရာ ေက်ာင္းတုိက္ကို ထြက္လာခဲ့မိသည္။ လမ္းခရီးတြင္ ေနာင္ေတာ္မင္း၏ ရဲမက္မ်ား ေနျပည္ေတာ္တြင္ ထင္တိုင္းၾကဲေနသည္ကို လည္း စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ ၾကည့္မိ၏။
ရဲမက္-“ ေဟ့ အေမာင္မင္း အခြန္ေတာ္ကို မဆက္သေသးဘူး ဆက္သေလာ”
ျပည္သူ-“ အရွင္ အကၽြႏု္ပ္တို႔မွာ စားစရာလည္း မရွိ ေသာက္စရာဆုိလုိ႔ ျမစ္ေရသာ အားကိုးရပါတယ္ အခြန္ဆက္စရာ အသျပာ မရွိျပီ သနားေတာ္မူပါ”
ရဲမက္-“ ဤအခြန္ေတာ္ မဆက္၍ မင္းဘဏၭာေတာ္ မျပည္႔လ ွ်င္ အခြန္စိုးက က်ဳပ္တုိ႔ကို သတ္လိမ့္မည္ အခြန္ မဆက္ႏုိင္လ ွ်င္ လူဆက္ေစ”
ဟု ဆုိကာ ထုိအသူၾကီး၏ သမီးကို ဆြဲကာေဆာင္ကာ ယူသြားေလသည္။ အကၽြႏု္ပ္ ၀င္ကူခ်င္ေသာ္လည္း ေနာင္ေတာ္စိတ္ကြက္မည္ စုိးေသာေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္စြာျဖင့္ ခမည္းေတာ္ဆီသာ ဆက္လက္ ခရီးဆက္မိေလ၏။ ေနာင္ေတာ္ စိတ္ကြက္လ ွ်င္ အကၽြႏု္ပ္အသက္သာမက ခမည္းေတာ္ႏွင့္ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ အကုန္လံုး၏ အသက္ခ်မ္းသာမည္ မဟုတ္ဆုိတာ အကၽြႏု္ပ္သိေသာေၾကာင့္ သူ၏ မတရား အမိန္႔မ်ားကို မနာခံခ်င္လည္း နာခံေနရမည္သာ။

သကၠရာဇ္(၃၆၄){AD 1002} တြင္ ကၽြႏု္ပ္ အေနာ္ရထာ သည္ “မဟာရာဇသီရိ အနိရုဒၵေဒ၀” ဘြဲ႔အမည္နာမ ခံလ်က္ ပုဂါရာမျပည္ကုိ သိမ္းပိုက္ထီးနန္းစံျမန္းေလသည္။ တစ္ေန႔ နန္းေတာ္တြင္ အစည္းအေ၀း ျပဳေနခုိက္ ပထ၀ီေျမၾကီးသည္ ျပင္းစြာလူပ္ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္လည္း စူးစမ္းျခင္သျဖင့္ ဟူးရာအမတ္တုိ႔ကို ေမးျမန္းမိေလ၏။

အေနာ္ရထာ- “ ဟယ္ ဘယ္အတြက္ေၾကာင့္မ်ား ဤပထ၀ီေျမသည္ ျပင္းစြာ တုန္လူပ္ရသနည္း ဟူးရာတုိ႔ ေလ ွ်ာက္တင္ေလ ”
ဟူးရာညိဳ- “ တင္ပါဘုရာ့ ၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးကို တစ္ခဏ တြက္ခ်က္ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါ ဘုရား”
အေနာ္ရထာ- “ အမ္း ေကာင္းေလျပီ ”
ခဏအၾကာတြင္...
ဟူးရာညိဳ- “ တင္ပါဘုရာ့၊ မင္းေလာင္းတစ္ပါး ေပၚေပါက္လာေသာေၾကာင့္ပါ ဘုရား”
အေနာ္ရထာ-“ မင္းေလာင္း... ငါ၏ ထီးနန္းကို လုမည့္သူေလာ ”
ဟူးရာျဖဴ- “ တင္ပါဘုရာ့၊ ကိန္းဂဏန္းမ်ားအရ လုမည္႔သူမဟုတ္ပါဘုရား တစ္ဆက္လြန္မွ မင္းျဖစ္မည္ပါ ဘုရား”
အေနာ္ရထာ- “ အမ္း ေကာင္းေလျပီေလ ယခု ဘယ္ေနရာတြင္ ရွိေနသနည္း တြက္ႏုိင္သေလာ”
ဟူးရာျဖဴ- “ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ေသသင့္ပါသည္ ဘုရား၊ အမူေတာ္ကို မစြမ္းႏုိင္ပါဘုရား”
ဟူးရာညိဳ- “ တင္ပါ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး စြမ္းႏုိင္ပါသည္ ဘုရား၊ အခ်ိန္ ၃ ရက္ ေပးေတာ္မူပါဘုရား ”
အေနာ္ရထာ - “ အမ္း ဟူးရာညိဳက စြမ္းႏုိင္သည္ဆုိမွေတာ့ ေကာင္းေလျပီ ရွာေလာ ထုိသူရဲေကာင္းကို”
ဟူးရာညိဳ- “ အမိန္႔ေတာ္ျမတ္အတုိင္းပါ ဘုရား”

ဟူးရာညိဳသည္ အမူတုိင္းကို ေကာင္းမြန္စြာ လုပ္ႏုိင္သည္။ အကၽြႏု္ပ္ထီးနန္းတက္သည္မွ စ၍ ဤဟူးရာတုိ႔ သည္အကၽြႏု္ပ္ကို ေကာင္းေသာ အၾကံမ်ားေပးစြမ္းႏုိင္ၾကေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္ သူတုိ႔၏ စကားကို ယံုၾကည္ပါ သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိသူရဲေကာင္းကား အမည္သူဆုိတာ အကၽြႏု္ပ္သိခ်င္ေနမိသည္။ ထုိသူရဲ ရွိေနသည္ကို ပထ၀ီေျမေတာင္ လူပ္ခါ၍ အကၽြႏု္ပ္အား သတိသတင္းစကား ေျပာရသည္ထိ ထုိသူရဲသည္ ဘုန္းကံရွိေန၏ေလာ။ ေနျပည္ေတာ္တြင္ လုပ္စရာအလြန္မ်ားလွ၏၊ ထုိထဲတြင္ အကၽြႏု္ပ္ ဘ၀င္မက်သည္မွာ အရည္းၾကီး မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ အကၽြႏု္ပ္အျမင္တြင္ မည္သည့္ နည္းႏွင့္မွ ထုိ အရည္းၾကီး တုိ႔၏ အယူ၀ါဒကို လက္မခံႏုိင္။ သုိ႔ေသာ္ ေနျပည္ေတာ္ တစ္ရပ္လံုး၊ စစ္သူရဲမက္မ်ားကပါ လက္ခံယံုၾကည္ ေနသည္ကို အကၽြႏု္ပ္တစ္ဦး အစြမ္းျဖင့္ မည္သုိ႔မ ွ် မေျပာင္းလဲႏုိင္ေပ။

တစ္ေန႔တြင္ က်ဴပ္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ အေနာက္နန္းတြင္ စံျမန္းေနျပီး အကၽြႏု္ပ္၏ အိမ္မက္ကို ဟူးရားတုိ႔ကို ေမးျမန္းေနခ်ိန္ျဖစ္၏။ ဟူးရားတုိ႔က က်ဴပ္အိမ္မက္ကို မည္မ ွ်ေကာင္းေၾကာင္း ေလ ွ်ာက္ေနၾကေလရဲ႔။ ထုိအခါ အေစအပါး က သတင္းထူးတစ္ခုကို က်ဴပ္ဆီယူေဆာင္လာေလသည္။
အေစအပါး- “ မင္းၾကီးဘုရား ေနျပည္ေတာ္တြင္းေန မုဆုိးတစ္ေယာက္က မင္းၾကီးဆီကို လူထူးဆန္း တစ္ဦး လာေရာက္ဆက္သ ေၾကာင္းပါ”
အေနာ္ရထာ-“ လူထူးဆန္း... ဘယ္လုိလူတုန္းကြဲ႔”
အေစအပါး-“ မသိေၾကာင္းပါဘုရား.... အမတ္ခ်ဴပ္မင္းက မင္းၾကီးဆီကို တုိက္ရုိက္ေလ ွ်ာက္ခုိင္းလုိ႔ပါ ဘုရား”
အေနာ္ရထာ-“ အမ္း ေကာင္းျပီေလ ဟူးရားတုိ႔ က်ဴပ္တုိ႔ နန္းခန္းမေဆာင္သုိ႔ သြားၾကတာေပါ့”
ဟူးရား- “ မွန္လွပါ ဘုရား”

အကၽြႏု္ပ္လည္း အမတ္ခ်ဳပ္က ေလ ွ်ာက္ခုိင္းလုိက္သည္ဆုိသျဖင့္ စိတ္၀င္ထူးဆန္းေနေလ၏။ နန္းေတာ္အစည္းအေ၀း အခ်ိန္အခါ မဟုတ္ဘဲ က်ဴပ္ကို ပင့္ေလ ွ်ာက္သည္ဆုိသည္မွာ ပုိ၍ ပင္ ထူးဆန္းေန ေလ၏။ နန္းခန္းမေဆာင္သုိ႔ ေရာက္လ ွ်င္ အမတ္ခ်ဳပ္ၾကီးႏွင့္ အမတ္တခ်ိဳ႔တုိ႔ ေရာက္ရွိခစားေနၾက၏။

အေနာ္ရထာ-“ အေမာင္မင္း အခ်ိန္မေတာ္ က်ဴပ္ကို ပင့္ေဆာင္တာ ဘာအတြက္တုန္း”
အမတ္ခ်ဳပ္- “ မွန္ပါဘုရား.. မုဆုိးက လူထူးဆန္းတစ္ဦးကို ေခၚေဆာင္လာပါေသာေၾကာင့္ပါဘုရား”
အေနာ္ရထာ-“ လူထူးဆန္း.. အဘယ္သုိ႔ ထူးဆန္းသလုိ႔လဲ”
အမတ္ခ်ဳပ္-“ မွန္ပါဘုရား... ဦးျပည္ကတံုး ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတုိ႔ႏွင့္ မတူေသာ အဆင္ကို ၀တ္စားပါသည္။ ေမးျမန္းေသာ္လည္း မည့္သည့္မ ွ် မေျဖ။ တည္ျငိမ္လွပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မင္းၾကီးဆီကို ဆက္သေခၚေဆာင္ လာေၾကာင္းပါဘုရား ”
အေနာ္ရထာ-“ အမ္းေကာင္းလွျပီ ထုိလူထူးဆန္းကို ဆင့္ေခၚေစ”

အကၽြႏု္ပ္ေရွ႔တြင္ သာမန္လူဆုိလ ွ်င္ ဒူးေထာက္ေလျပီ။ သို႔ေသာ္ ဤသူသည္ ဒူးမေထာက္ ပကတိ အိေျႏၵျဖင့္ မ်က္လႊာခ်ထား၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤသူသည္ သူရုိင္းမဟုတ္တန္ရာ။ ျမင့္ျမတ္ေသာ အမ်ိဳးအႏြယ္က လာသူျဖစ္လိမ့္မည္။ က်ဴပ္လည္း ပလႅင္ကဆင္း၍ ထုိသူကို အနီးကပ္ရူစားေလသည္။ ေၾကာက္ရြံျခင္းမျပ အလြန္ေအးခ်မ္းေသာ အသြင္ေပါက္၏။

အေနာ္ရထာ-“ အိုး ေလ်ာက္ပတ္ေသာ ေနရာတြင္ ေနေတာ္မူပါေလာ” ဟု က်ဴပ္မိန္႔လုိက္မိသည္။ ထုိအခါ နန္းမေဆာင္တစ္ခုလံုး အံ့ၾသၾကကုန္၏။ အမတ္မင္းမ်ားကလည္း စစ္သည္မ်ားက ဆြဲခ်ရန္ အမိန္႔ေတြ ေအာ္ၾကေလကုန္၏။ က်ဴပ္မွ ျငိမ္ရန္အမိန္႔ေပးရေလသည္။

အေနာ္ရထာ-“ အိုး ငါ့အရွင္ အသင္သည္ ဘယ္အမ်ိဳးအႏြယ္၊ ဘယ္ဇာတိ၊ အဘယ္အရပ္မွ ၾကြလာ၍၊ ငါကိုယ္ေတာ္ကဲ့သို႔ မင္းတစ္ပါး၏ ရာဇပလႅင္တြင္ ျခေသၤ့မင္းကဲ့သို႔ ရဲရဲ၀ံ၀ံ တက္ေန၀ံသနည္း”
ရွင္အရဟံ-“ အသင္မင္းၾကီး က်ဴပ္သည္ ကၠတိပိေတာ အစရွိေသာ ဂုဏ္ေတာ္ ၉  ပါး၊ ဥာဏအစိေႏၱယ် အစရွိေသာ အစိေႏၱယ် ၄ ပါး ႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ ၆ ပါး ျဖင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား ၏ သားေတာ္ ပင္တည္း၊ ”
အေနာ္ရထာ-“ ငါ့ရွင္ ျမတ္စြာဘုရား ဆုိသျဖင့္ အကၽြႏု္ပ္သည္ ၾကည္ႏူးျခင္းျဖစ္ေလသည္၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ အဆံုးအမ မည္သုိ႔နည္း၊ အကၽြႏု္ပ္အား ေဟာေတာ္မူပါ”
ရွင္အရဟံလည္း ျမတ္စြာဘုရား၏ အပၸမာဒ အစရွိေသာ တရားေတာ္မ်ားကို ေဟာေတာ္မူ၏။ မင္းေနာ္ရထာလည္း ေရငတ္ေသာသူ ေရတြင္းက်သကဲ့သို႔ လြန္စြာ ပီတိျဖစ္လ်က္...

အေနာ္ရထာ-“ အရွင္ဘုရား  ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္သည္ ယခု ဘယ္အရပ္တြင္ သီတင္းသံုးေနသနည္း၊ ”
ရွင္အရဟံ-“ အုိး မင္းၾကီး ျမတ္စြာဘုရားကို္ယ္ေတာ္သည္ ၄၅၀ါပတ္လံုး လူ၊နတ္၊ျဗဟၼာ အေပါင္းတုိ႔ကို တရားေရေအး တုိက္ေကၽြးေတာ္မူလ်က္ ကုသိနာရုံျပည္ မလႅာမင္းတုိ႔၏ အင္ၾကင္းဥယ်ဥ္တြင္ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳေတာ္မူခဲ့ေလျပီ။ ျမတ္စြာဘုရား၏ သရီရဓာတ္ေတာ္မ်ားကို တစ္ဆယ္ေျခာက္ျပည္ေထာင္ေသာ မင္း တုိ႔ ခြဲေ၀ၾကျပီး ေစတီအသီးသီး တည္ၾကကုန္ေလျပီးျပီ။ ”

အကၽြႏု္ပ္မွာ ထုိအေၾကာင္းၾကားသျဖင့္ ၀မ္းနည္း၊၀မ္းသာ ျဖစ္ရေလသည္ ၀မ္းနည္းရျခင္းမွာ ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ေလျပီ။ ၀မ္းသာျခင္းမွာ ယခု ျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္မ်ားကို အကၽြႏု္ပ္မေသခင္ ဖူးေျမာ္ပူေဇာ္ခြင့္ ရသျဖင့္ပင္တည္း။

အရည္းၾကီးကို ႏွိမ္ႏွင္းေတာ္မူျခင္း

မင္းေနာ္ရထာလည္း အရွင္အရဟံ၏ ေ၀ယ်၀စၥကို ေကာင္းမြန္စြာ သဒါၵ ထက္သန္စြာ စီရင္ေလ၏။ ထုိေနာက္ မနက္အခ်ိန္တြင္ မင္းအစည္းအေ၀း က်င္းပေလသည္။
အေနာ္ရထာ- “ အမတ္မင္းတုိ႔ အခုက်ဴပ္တုိ႔ ျပည္၀ယ္ ကုိးကြယ္ရာအစစ္အမွန္ ေရာက္ရွိလာေလျပီ။ အရည္းၾကီး မ်ားကို မည္႔သုိ႔ စီရင္သင့္သနည္း။”

အမတ္ခ်ဴပ္- “ မင္းၾကီးဘုရား အရည္းၾကီးမ်ား၏ ၀ါဒမ်ားကို လက္မခံသူကား မ်ားလွပါသည္။ မင္းအာဏာကို ေၾကာက္ရြံလုိ႔သာလ ွ်င္ မေျပာဆုိ၀ံေၾကာင္းပါ။”
အေနာ္ရထာ- “ ဤသို႔ဆုိလ ွ်င္ အရည္းၾကီးမ်ားကို သုတ္သင္ရန္ လြယ္ကူလိမ့္မည္ ထင္သေလာ”
အမတ္ငယ္- “ မွန္ပါဘုရား၊ ေလ ွ်ာက္တင္ခြင့္ျပဳပါ၊ အရည္းၾကီးမ်ားသည္ အင္အား ၆ ေသာင္းေက်ာ္ျဖင့္ တပည္႔တပန္းမ်ားျဖင့္ မ်ားလွပါသည္ဘုရား။ အေသအခ်ာ ကုိင္တြယ္ပါမွ သင့္ပါမည္ ဘုရား”
အမတ္ခ်ဴပ္- “ မွန္ပါဘုရား၊ ျပည္သူတုိ႔ကို အရွင္အရဟံဆီက တရားနာယူေစလ ွ်င္ အားလံုးေသာ ျပည္သူသည္ အရွင္အရဟံေဟာေသာ အယူကို ယူပါလိမ့္မည္ဘုရား။ သုိ႔ေသာ္ ထုိ အရည္းမ်ားကား အင္အားကို အသံုးခ်၍ ပုန္ကုန္လာေသာ္ ေနျပည္ေတာ္တြင္ ခက္ေခ်လိမ့္မည္ ဘုရား။”
အေနာ္ရထာ-“ အေမာင္တုိ႔ ေလ ွ်ာက္တင္ခ်က္သည္ သင့္လွသည္။ ထုိအရည္းတုိ႔ကို ဖမ္းခ်ဴပ္၍ သင့္ရာတြင္ ခုိင္းေစမည္။ အေမာင္စစ္ခ်ဴပ္ နာခံေလာ စစ္သူရဲမက္မ်ားျဖင့္ တိတိၳ၀ါဒျဖစ္ေသာ အရည္းၾကီးမ်ား မၾကံသင့္ မၾကံအပ္ မၾကံခင္ ရဲမက္မ်ားျဖင့္ ဖမ္းေစ။ ထုိသူတုိ႔၏ ေခါင္ၾကီးကို ေထာင္သြင္းခ်ေစ၊ အေပါင္းအပါမ်ားကို အယူပယ္ေစ၊ မပယ္လ ွ်င္ ဆင္ေခ်းက်ံဳး၊ျမင္းေခ်းက်ံဳး တုိ႔တြင္ ေျခက်င္းခတ္လ်က္ အမူေတာ္ကို ထမ္းေစ အမိန္႔ေတာ္”

အကၽြႏု္ပ္ အမိန္႔သည္ကား တရားလြန္သည္ဟု မထင္ခဲ့မိေပ။ ထုိသူတုိ႔သည္ ယင္းတုိ႔၏ ဆရာ၀ါဒမ်ားကို အေၾကာင္း ျပဳျပီး သူတစ္ပါး သားမယားမ်ားကို ျပစ္မွားေနသည္မွာ အၾကိမ္မ်ားလွေလျပီ။ ေနျပည္ေတာ္သူသား မ်ားသည္လည္း စိတ္ဆင္းရဲလြန္းလွျပီ။ သေဌးသၾကြယ္တခ်ိဳ႔လည္း ရွင္မထီးအရည္းမ်ား ႏွင့္ေပါင္း၍ အျမတ္ထုတ္ေနၾကသည္ကို က်ဴပ္နားျဖင့္ ၾကားနာဖူးသည္။ ယင္းတုိ႔၏ လုပ္ရပ္ကား ခြင့္လႊတ္စရာ အေၾကာင္း မရွိေပ။

ဤသို႔ျဖင့္ ေပါကၠာရာမျပည္တြင္ ရွင္မထီးအရည္းတုိ႔ကို ထိန္းသိမ္းႏုိင္ခဲ့ျပီး ပုဂံတစ္ျပည္လံုး အရွင္အရဟံ၏ အဆံုးအမကို ခံယူေလသည္။

က်န္စစ္သားကို အမ်က္ေတာ္ရွိျခင္း

တပ္မွဴးက်န္စစ္သား ဦးေဆာင္ေသာ ေအာင္ျမင္ရ စစ္သည္မ်ား ေနျပည္ေတာ္သုိ႔ ျပန္လာေလျပီ။ အကၽြႏု္ပ္ လည္း နန္းေတာ္မွ ေစာင့္ေနေလသည္။ လွပေက်ာ့ရွင္းျပီး အိေျႏၵျဖင့္ နန္းေတာ္ခန္းမေဆာင္သုိ႔ မဏိစႏၵာ ခစား၀င္လာသည္။ သူ၏ ေနာက္တြင္ တပ္မွဴးက်န္စစ္သား ႏွင့္ က်န္တပ္မွဴးေလးေတြ အခစား၀င္လာၾက ပါသည္။ အကၽြႏု္ပ္လည္း မဏိစႏၵာကို ကုိယ္ေတာ္တုိင္ သူစံျမန္းမည့္ နန္းမေဆာင္သုိ႔ လုိက္ပုိ႔မိေလသည္။ ထုိည ရဲမက္အေပါင္းတုိ႔လည္း ေပ်ာ္ပြဲမ်ားက်င္းပေနေလသည္။ ေနာက္မနက္တြင္ မိဖုရားေခါင္မွ က်ဴပ္ကုိ သတင္းဆုိးတစ္ခု သယ္ေဆာင္လာေလသည္။

အေနာ္ရထာ-“ ဘာကြ... မင္းဘာေျပာလုိက္တာလဲ၊ အမွန္ပဲလား”
မိဖုရားေခါင္-“ ယံုေတာ္မယူလ ွ်င္ တပ္မွဴးေလးမ်ားကို ေခၚ၍ စစ္ေတာ္မူပါ”
အေနာ္ရထာ-“ သေပါက္သားေလးက ကဲ...လာၾကစမ္း၊ က်န္စစ္သားမွ အပ ဥႆပဲခူးသုိ႔ ဦးေဆာင္သြားသည့္ တပ္မွဴးေတြကို ဆင့္ေခၚေစ”
ခဏအၾကာတြင္ တပ္မွဴးမ်ား ေရာက္လာၾကကုန္သည္
အေနာ္ရထာ-“ အေမာင္တုိ႔ က်ဴပ္ကို မွန္ရာေလ ွ်ာက္တင္ေလ၊ မမွန္မကန္ေလ ွ်ာက္တင္လ ွ်င္ ေသဒဏ္ တပ္မည္”
တပ္မွဴးမ်ား-“ မွန္ပါဘုရား အမိန္႔ေတာ္ရွိပါဘုရား ”
အေနာ္ရထာ-“ မဏိစႏၵာဟာ စိတ္မသာယာျဖင့္ရွိေနသည္၊ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းလည္းမရွိ ဘာအတြက္ေၾကာင့္လဲ ဆုိတာ က်ဴပ္ကို ေသခ်ာ ေလ ွ်ာက္တင္”
တပ္မွဴးမ်ား-“ မင္းၾကီးဘုရား...ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတုိ႔ ၄ ေယာက္ တစ္လွည္႔စီ မင္းသမီးကို ေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့ပါသည္ ဘုရား၊ သို႔ေသာ္ တပ္မွဴးက်န္စစ္သား အလွည္႔ေနာက္ပုိင္းတြင္ မင္းသမီးသည္ တပ္မွဴးက်န္စစ္သားကုိသာ သူ႔ကုိ ေစာင့္ေစေတာ့သည္ဘုရား”
အေနာ္ရထာ-“ တယ္... မင္းသမီးအထိန္းေတာ္ေတြကို ဆင့္ေခၚစမ္း”
အေနာ္ရထာ-“ ဟယ္ အမယ္တုိ႔ က်ဴပ္ကို ေလ ွ်ာက္တင္ေလ သင္တုိ႔ သခင္မသည္ ငက်န္စစ္နဲ႔ ေဖာက္ျပန္ သည္ မဟုတ္တံုေလာ”
အထိန္းေတာ္-“ ထားလ ွ်င္ရွင္ရမည္သာ ဘုရား၊ သတ္ရင္ေသရမည္သာ ဘုရား မုသားေတာ့ မဆုိ၀ံ့ပါဘုရား”
အေနာ္ရထာ-“ ငါ ေမးေနတာ ဟုတ္ေလာ မဟုတ္ေလာ အမွန္ေလ ွ်ာက္တင္စမ္း”
အထိန္းေတာ္-“ မွန္ေၾကာင္းပါဘုရား”

က်ဴပ္လံုး၀ မယံုမိပါဘူး။ က်ဴပ္အားကိုးရသည္႔ တပ္မွဴးတစ္ေယာက္က ယခုလုိ အလွအပကုိ မက္ေမာျပီး က်ဴပ္ကို သစၥာေဖာက္တာ က်ဴပ္သည္းမခံပါဘူး၊ က်ဴပ္ခ်က္ခ်င္း မဏိစႏၵာဆီကို အေရာက္သြားခဲ့၏။

အေနာ္ရထာ-“ မဏိစႏၵာ သင္ က်ဴပ္ႏွင့္ ငက်န္စစ္ ဆုိလ ွ်င္ အသင္မည္သူကို ေရြးခ်ယ္မည္နည္း
ေလ ွ်ာက္တင္စမ္း”
မဏိစႏၵာ-“ မင္းၾကီးဘုရား မင္းၾကီးဟာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးမားလ်က္ ေရေျမ႔သခင္ပါ၊ ဒါေပမယ့္ မိန္းမသားတုိ႔၏  နွလံုးသားကို မင္းၾကီးနားမလည္ႏုိင္ပါဘုရား ” ဟု ငိုယိုလ်က္ ေလ ွ်ာက္ထားေလသည္။
က်ဴပ္သေဘာေပါက္သြားေလျပီ။ ဒါေပမယ့္ လက္ခုပ္ဟာ တစ္ဖက္ျဖင့္ တီးမရသလုိပင္ ယခုကိစၥလည္း ငက်န္စစ္ ေနာက္ဆုတ္လ ွ်င္ ဘာမွ ျဖစ္မည္မဟုတ္။ က်ဴပ္လည္း အမ်က္ျဖင့္ မဏိစႏၵာကို တစ္ပင္တုိင္အျဖစ္ ထားေလသည္။ မည္သူမ ွ် သူနားကပ္ခြင့္မရ။ ဒါကား က်ဴပ္၏ အမိန္႔။

အကၽြႏု္ပ္ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ေသး။ မဏိစႏၵာေဆာင္မွ အထြက္ ခ်က္ျခင္း ငက်န္စစ္ကုိ အျမန္ဖမ္းခုိင္းေလသည္။
ဖမ္းျပီးက်ဴပ္ေရွ့ေရာက္ေသာ္
အေနာ္ရထာ- “ ငက်န္စစ္ သင္ကုိကား အကၽြနု္ပ္ သူေကာင္းျပဳ၍ တပ္မွဴးတပ္ရာတြင္ ထားသည္၊ ယခု အသင္၏ လုပ္ရပ္ျဖင့္ က်ဴပ္၏ ေက်းဇူးကို တံု႔ျပန္သည္ေလာ”
အကၽြႏု္ပ္လည္း အမ်က္ေဒါသျဖင့္ ငက်န္စစ္ ကုိ က်ဴပ္၏ လွံျဖင့္ ပစ္ေလမိသည္။ အကၽြႏု္ပ္ပဲ အုိမင္းလာ၏ေလာ၊လွံပစ္မက်င့္ၾကာလုိ႔ပဲေၾကာင့္ေလာ ငက်န္စစ္တြင္ ကံပဲ မကုန္ေသး၏ေလာ မသိေပ။ က်ဴပ္ပစ္ေသာ လွံသည္ သူ၏ လက္တြင္ ခ်ည္ေသာၾကိဴးကို ထိကာ ၾကိဳးလႊတ္လ်က္ ငက်န္စစ္သည္ လ်င္ျမန္စြာ က်ဴပ္ေရွ့ကေန ထြက္ ေျပးေလသည္။ အမတ္ရဲမက္တုိ႔လည္း က်ဴပ္ကိုသာ ၾကည့္ေနေလၾကသည္။

အေနာ္ရထာ-“ ဘာၾကည့္ေနၾကတာလဲ သေပါက္မသားေတြရဲ႔ သြားဖမ္းေခ်။ ေျချမန္သူကို ေစလႊတ္၍ သြားဖမ္းေခ်၊ ”
ရဲမက္အမ်ား-“ မွန္.. မွန္လွပါဘုရား”
က်ဴပ္ဘ၀တြင္ ပထမဆံုး သစၥာေဖာက္ျခင္းခံရျခင္းသာျဖစ္ေလသည္။ အမ်က္ေဒါသျဖင့္ နန္းျမိဳ႔ရိုးမွ ငက်န္စစ္၏ ျမင္းျဖင့္ ဒုန္းစုိင္းစီးေျပးသြားသည္ကိုသာ က်ဴပ္ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။

Credit
ျမန္​မာရာဇဝင္​ - ျမန္​မာ့သမိုင္​း
 မူရင္​း link